‘Bluhhhhhh…!’Pier schudt even met zijn koppie als hij boven het zand uitkomt. Het is ook altijd hetzelfde. Door al dat gegraaf moet hij altijd even het zand uit zijn ogen schudden voordat hij kan zien waar hij naar boven is gekomen.

‘Hee Boris! Moet je kijken wat ik heb!’ Boris draait zich om en ziet zijn vriend Bas achter zich lopen. Bas graait zo diep in zijn broekzak dat hij er scheef van loopt. Boris loopt naar Bas toe. Nog steeds heeft hij zijn ene hand heel diep in zijn broekzak.‘Ik krijg dat ding er niet uit!’ zegt hij, en hij perst zijn lippen op elkaar.‘Wat heb je dan?’

'Snurktijd!' zegt vader, en met een klap doet hij het voorleesboek dicht. 'Ah...?' probeert Bas. Misschien lukt het hem om papa nog een verhaal te laten voorlezen. 'Nee, deze Bas gaat nu lekker snurken, zó hard dat ik je beneden kan horen,' grapt vader en elke avond zegt hij precies hetzelfde. Als vader dit zegt, weet Bas  weet dat hij nu écht niks meer kan verzinnen om nog niet te hoeven slapen. 

Er zit een klein, bruin vogeltje op de draad. In de verte komt de bus eraan. ‘Mam! Daar komt de bus!’ roept Bobbi, en ze blijft naar het vogeltje kijken. Wat gaat dat vogeltje doen, nu de bus eraan komt?

Voorzichtig steekt Bobbi haar neus door het gat. Het past. Ook haar kin kan ze een stukje door het gat steken. Als ze haar tong uitsteekt, past die dan ook nog door dat gat? Bluh... ja, hij past!