Mijn moeder heeft het verhaal al misschien wel meer dan vijftig keer verteld. Ze blijft er vol van en dat kan ik mij, nu ik zelf moeder ben, ook wel voorstellen. De start van mijn aardse leven verliep ook best bijzonder.
Het grappige is dat bij die gebeurtenis ook meteen de speciale band met mijn oma was gesmeed. En deze band ging veel verder dan alleen onze identieke doopnamen.
En dan nu ‘het’ verhaal. Na mijn geboorte in het ziekenhuis in Geldrop werd ik weggelegd in een bedje op de babykamer. Mijn moeder moest uitrusten en had vooral even geen blèrende baby in haar buurt nodig. Het verplegend personeel nam de zorg even over. Zo snel ze konden, kwamen mijn opa en oma vanuit het westen van het land naar Geldrop toe om de nieuwste aanwinst in hun groeiende club kleinkinderen te bewonderen. Na drie kleinzonen dan nu toch een kleindochter erbij!
In de babykamer van het ziekenhuis was mijn oma blijkbaar nieuwsgierig naar de toekomstige klasgenootjes van haar pasgeboren kleinkind en keek ze rond naar de andere pasgeborenen. Ik lag daar vredig te pruttelen, heerlijk naïef en geen flauw idee waar ik terecht was gekomen en wie ik was. Ook geen idee dat ik een armbandje om had met de naam ‘Lisette’. Dit was om mijn arm geprutst na mijn geboorte, zoals bij elke pasgeborene in het ziekenhuis wordt gedaan. Mijn oma zag haar kleindochter liggen in het bedje en hapte naar lucht. Ze wist het meteen. Na nog een tweede blik op ‘haar kleinkind’ met de naam ‘Anita’ om haar polsje, riep ze er met luide stem een verpleger bij.
‘Dit klopt niet hoor!’ schijnt ze heel stellig te hebben geroepen, en wijzend op mij in het andere bedje ging ze verder: ‘Deze baby heet niet Lisette, maar dit is mijn kleinkind en dit is Anita!’ De verpleger heeft haar nogal vreemd aangekeken en probeerde in te schatten of deze vrouw wel of niet toerekeningsvatbaar zou zijn. Maar mijn oma gaf hem weinig tijd om daarover na te denken. Ze was onverzettelijk.
In de babykamer van het ziekenhuis was mijn oma blijkbaar nieuwsgierig naar de toekomstige klasgenootjes van haar pasgeboren kleinkind en keek ze rond naar de andere pasgeborenen. Ik lag daar vredig te pruttelen, heerlijk naïef en geen flauw idee waar ik terecht was gekomen en wie ik was. Ook geen idee dat ik een armbandje om had met de naam ‘Lisette’. Dit was om mijn arm geprutst na mijn geboorte, zoals bij elke pasgeborene in het ziekenhuis wordt gedaan.
Mijn oma zag haar kleindochter liggen in het bedje en hapte naar lucht. Ze wist het meteen.
Na nog een tweede blik op ‘haar kleinkind’ met de naam ‘Anita’ om haar polsje, riep ze er met luide stem een verpleger bij.
‘Dit klopt niet hoor!’ schijnt ze heel stellig te hebben geroepen, en wijzend op mij in het andere bedje ging ze verder: ‘Deze baby heet niet Lisette, maar dit is mijn kleinkind en dit is Anita!’ De verpleger heeft haar nogal vreemd aangekeken en probeerde in te schatten of deze vrouw wel of niet toerekeningsvatbaar zou zijn. Maar mijn oma gaf hem weinig tijd om daarover na te denken. Ze was onverzettelijk.
‘Ik weet het zeker! Deze baby, met het naambandje Anita om, is mijn kleindochter Anita niet. De baby die jullie Lisette noemen is mijn kleindochter Anita!’
Hoe het daarna precies verder is gegaan luidt het verhaal helaas niet, maar ik kan me zo voorstellen dat deze actie de nodige opschudding heeft veroorzaakt. Het resultaat was in ieder geval dat ik ter plekke werd omgedoopt van Lisette naar Anita en daarmee werd dus ook mijn komaf eventjes aangepast. Ik hoop dat mijn moeder het opmerkte dat ze die dag haar echte eigen kind in haar armen kreeg geduwd, dankzij deze actie van mijn oma.
Mijn vriend zegt wel eens lachend als ik weer eens een typische ‘Anita-actie’ heb: ‘Soms betwijfel ik echt of jij wel een dochter van je moeder bent!’ Qua uiterlijk kan ik dat niet ontkennen. Qua karakter zie ik zelf heel veel dingen terug die ik bij mijn oma zag. Dus het zit wel goed; mijn oma had zeker gelijk. Maar stel dat mijn oma niet meer had geleefd destijds, of dat ze niet was langsgekomen in het ziekenhuis?
Maak jouw eigen website met JouwWeb