Pubers… daar is al veel over gezegd en geschreven. Maar voor iedere ouder voelt het toch weer anders. Ik heb er twee; een van dertien en een van zestien jaar. Totaal verschillende types, qua uiterlijk en qua innerlijk. Ik heb me laten vertellen dat het toch wel te zien is dat het broertjes zijn en ik kan je ook verzekeren dat dat klopt.
De zestienjarige zit ‘er’ op dit moment echt middenin. Het ene moment richt ik mijn blik radeloos naar de hemel en het andere moment merk ik tot mijn verwondering dat ik al een vrij volwassen gesprek met hem kan voeren. Dit jaar heeft hij eindexamen gedaan. De dagen daarna genoot hij van zijn vrije dagen. Ik soms wat minder; hij des te meer.
Zo ook op die bewuste dinsdagmiddag. Het was mooi weer, en hij had met vrienden afgesproken bij de recreatieplas.
‘Dag mam!’ riep hij als afscheid met zijn zware mannenstem.
‘Tot straks, veel plezier!’ riep ik bijna automatisch. Ik liep de tuin in en hoorde hem op zijn brommer wegrijden.
Nog geen vijf minuten later ging de deurbel. Twee vrouwen aan de deur. Zucht. Een collecte, midden op de dag? Ik opende de voordeur.
‘Schrik niet, maar je zoon heeft een ongeluk gehad.’ Schrik niet? Oké, nee hoor, zal ik niet doen… Mijn hart stond stil en heel rationeel maar trillend als een rietje greep ik mijn autosleutels, schoenen, handtas en deed ik de schuifpui op slot.
‘De ambulance is er al hoor…’
Was dat als geruststelling bedoeld?! Het was hier om de hoek. Wezenloos ging ik ernaar toe… Het beeld dat ik toen zag staat voorgoed op mijn netvlies gebrand. Een stukje verderop zag ik de blauwe zwaailichten van zowel ambulance als politieauto en toen ik er naartoe liep, zag ik tussen de auto’s in mijn grote, sterke zoon roerloos op straat liggen.
Dat is zo'n moment dat je met je neus op de feiten gedrukt wordt. De liefde golft met stromen door je lijf. Gelukkig draaide hij zijn hoofd naar me toe. Hij keek me aan en die blik was het meest diepe contact tussen moeder en zoon wat denkbaar is. Hoe mooi en intens was die ervaring, en dat op zo’n afschuwelijk moment. Kippenvel.
Na een grondige medische check bleek hij een engeltje op zijn schouder te hebben gehad. Zijn brommer was rijp voor de stort, maar hijzelf kwam er vanaf met wat lichte kneuzingen en flinke schaafwonden, die vanzelf moesten helen. Ik mocht hem mee naar huis nemen.
Hij zei niet veel, maar dat zou ook niets hebben kunnen toevoegen. Ik ben deze dag wakker geschud met het besef dat wij een innige band hebben die dwars door alle puberperikelen heen loopt. Wat er ook gebeurt. En deze puber is nu ook weer een levensles rijker. Als je van rechts komt krijg je niet altijd voorrang. Je krijgt niet altijd waar je recht op hebt. Dit keer moet hij dit bekopen met flinke schaafwonden. Maar de beloning is een wijze les en een overdosis onvoorwaardelijke moederliefde.
Maak jouw eigen website met JouwWeb