Voor je het weet zit je als ouder in de fase waarin je kind 'opeens' zelfstandig op vakantie wil. In een poging van je kind om discussies te voorkomen, wordt dit al bijtijds aangekondigd met een: 'mam, ik ga met vrienden kamperen!' Daarna volgt heel terloops de locatie en de duur.
Duidelijk dat je dus in de fase bent beland waarin je kind gaat ondervinden hoe het is om zijn eigen zaken te regelen tijdens zijn vakantie. Nog net geen zeventien, dus eigenlijk lag het voor de hand dat dit zou komen. Maar toch.
Ik was nog jonger dan mijn zoon, toen ik er al alleen op uit ging. Nét zestien was ik, toen ik samen met mijn twee jaar oudere vriendin op vakantie ging. Een van onze ouders bracht ons naar de boot in Hoek van Holland en daar gingen wij alleen verder.
In Engeland zochten we de trein op en gingen we (met overstap in Londen...) naar een tante van mijn vriendin. Daar logeerden we in haar typisch Engelse cottage op het platteland en na een week met in mijn herinnering heel veel 'Shandy' en toastjes met Boursin, bracht deze tante ons naar een soort familiehotel in Zuid-Engeland, waar voor de hele week een groepsprogramma in elkaar werd gezet voor de hotelgasten. Veel wandelen, dat is wat ik me er nog van herinner. Er waren bijna alleen maar gezinnen, en ik kan niet terughalen waarom wij als jonge meiden nou juist die bestemming hadden gekozen. Of was dat meer een kwestie van gestuurd worden? Dat moet haast wel.
Hoe dan ook, dat was toch een wat braver vakantieconcept dan met een stel vrienden in een tentje op een camping. Maar beide situaties zijn spannend voor je als ouder. Destijds nooit bij stilgestaan natuurlijk. Nu des te meer.
Het was dan ook niet echt toevallig dat ik voor diezelfde week ook een vakantie boekte, maar dan wel op een heel andere plek in Nederland. Dus afleiding genoeg.
Al snel was het zo ver. Ondanks de afleiding checkte ik heel regelmatig mijn berichtjes.
Ben ik een irritante 'zeurmoeder' als ik hem vraag hoe het daar is? Of wil hij dat toch wel, diep in zijn hart? Toch maar even niks doen... Maar de volgende dag hield ik het niet meer. Jammer dan, ik vraag gewoon hoe het is, of hij dat nou irritant vindt of niet. Maar tot mijn verbazing verscheen er - nog voordat ik mijn berichtje had getypt - een berichtje van hem. Jeetje, hij weet nog dat ik besta! Hij was tenslotte nog maar (al...) drie van de zeven dagen weg. Opgetogen opende ik het berichtje en voelde me helemaal trots op dit overtuigende bewijs van onze goede band, nu hij zelfs tussen al zijn vrienden en zijn 'drukke dagen' op de camping zo spontaan iets van zich liet horen!
'Mam, ik ben mijn schoenen vergeten en heb ik alleen die gymschoenen. Dat ziet er echt niet uit.'
Oké. Dat klonk in elk geval vrij helder en rationeel. Als dit het ergste was dat er die week zou gebeuren...
'Wat balen,' typte ik, zoekend naar passende puber-bewoordingen, 'maar ik kan je schoenen moeilijk in een enveloppe opsturen : ( Maar je hebt een prachtig koppie dus dan kijken ze daar maar naar ; ) '
Het werd stil. Hij zal er ongetwijfeld het zijne van denken. Maar voor dit moment was het probleem getackeld en ik kon met een rustig gevoel de dagen aftellen tot hij weer thuis zou komen.
Maak jouw eigen website met JouwWeb